Mud Masters eten geen honing. Die kauwen op bijen.

Gisteren was het dan zover. Mud Masters Haarlemmermeer, 8 maart 2014. En de weergoden waren ons deelnemers méér dan goedgezind, want het was de warmste 8 maart in jaren! Kwam goed uit, want wachten op obstakels en door sloten ploegen in de regen is toch net wat minder leuk (en gezond!) dan met het stralende zonnetje van gisteren!

Helaas voor mij was ik nogal laat geweest met inschrijven, waardoor de 12 en 18 kilometer al vol zaten. Ik ging dus voor de 6 kilometer, de kortste afstand. Aan de ene kant jammer omdat ik liever verder wilde lopen, aan de andere kant fijn, omdat dit mijn eerste mud race was en ik nog geen idee had of ik het leuk zou vinden of na de eerste modderpoel huilend in een hoekje zou willen kruipen.
Omdat de langere afstanden eerst waren hoefde ik pas om 15.50 te starten (startserie Oscar). Ik kon dus lekker uitslapen en me rustig voorbereiden op de wedstrijd. Goed ontbijten, tas volproppen met warme kleding en droge handdoeken voor na de finish, een extra powerplaylist op mijn iPod zetten. Rond half twee vertrok ik richting Haarlemmermeer met supporter nummer 1 (Vriend). Daar hebben we op ons gemak het terrein verkend, mijn startnummer opgehaald en de laatste drie obstakels (Great Walls, Piperunner en Sizzler bekeken. Ook hebben we gezellig een parachutesprong-simulatie gedaan bij de stoere mannen van Defensie - en dat voor iemand met hoogtevrees!
Inmiddels was supporter 2 (Vader) ook gearriveerd. Mét camera, om de voor- en na-situatie vast te kunnen leggen. Hier zien jullie me toen ik nog schoon was. Dit is ook de enige foto van de zestig die hij gemaakt heeft waarop ik schoon ben....

Toen mijn startserie omgeroepen werd begaf ik me met de laatste Mudmasters van die dag naar het startvak. Daar kregen we nog een laatste veiligheidsbriefing - alsof ik nog niet zenuwachtig genoeg was! - en werd de sfeer er goed ingebracht. Om iets na vieren gingen we van start!

De eerste obstakels waren wat lage hooibalen waar we overheen moesten. Eitje. Vervolgens kwam er een hoge berg - trappen omhoog, op je kont weer naar beneden. Andere kant nog een keer, alleen dan zonder de hulp van de trappen: nu was het gewoon klimmen. Toen ik weer beneden was vond ik het allemaal nog prima. Lekker lopen lalala, beetje vieze billen maar ach, dat hoorde erbij. Ik vond die modder allemaal nog wel meevallen. Totdat ik de bocht omsloeg en ik oog in oog stond met een aantal fikse wallen gemaakt van modder, met daartussen enorme modderpoelen. Rationeel als ik ben, dacht ik toen nog: 'Ach, al die deelnemers kwamen best wel schoon terug... Dit kan nooit diep zijn!'
Wrong. Na de tweede wal stond ik tot mijn schouders in de modder. En dan is het opeens best lastig om glibberig en wel nog uit die kuil te klimmen...

Gelukkig werden de modderpoelen direct gevolgd door een meer waar we doorheen mochten plonzen. Ijskoud, maar wel fijn om je schoenen schoon te krijgen! Dat de rest van mijn kleding en mijn haar nog steeds vol zat met modder kon me toen al niet meer schelen. Embrace the mud.

Daarna kwamen een aantal 'simpele' obstakels. Een aantal piramides van strobalen, bandenhopen, stellages met banden waar je overheen moest, een (vrij hoog) hek. Vervolgens nog een keer door het water, een stukje dieper deze keer, en met een houten stellage omhoog via een brug. Toen we boven kwamen konden we het Mud Masters terrein alweer zien! Alleen twee sloten scheidden ons nog van de rijen supporters. Eigenlijk hadden we de eerste moeten oversteken via de Monkey Bars, maar vanwege een paar veiligheidsproblemen waren die niet meer in gebruik en mochten we 'gewoon' door de sloot zwemmen. De tweede sloot staken we over door middel van evenwichtsbalken. En toen waren er nog maar drie obstakels te gaan!

De eerste waren de Great Walls: drie schuttingen, oplopend in hoogte. De eerste kon ik zelf nog wel aan, bij de tweede had ik de hulp nodig van de grote sterke mannen om me heen...

De Great Walls werden gevolgd door de Piperunner, een steile halfpipe met touwen waar je op moest zien te komen. Hoewel ik de 'pussy route' nam, een lager deel van de pipe, was dat lastiger dan het eruit zag!

En toen de grote finale... De hindernis waar ik de hele zes kilometer tegenop had gezien. De Sizzler. Een modderige ondergrond met een stellage eromheen waar stroomdraden van 100 volt per stuk aanhingen. Ik zag boomlange kerels tegen de vlakte gaan, hoorde de vrouwen hoge gilletjes slaken en haalde diep adem. Ging ik dit echt doen?

Het antwoord is ja. Maar dan wel op mijn manier. Tijgerend onder de draden door, en tussen de balken die als 'extra obstakel' in het midden van de Sizzler hingen door. De balk was ook elektrisch geladen en ik ben niet bijzonder goed in tijgeren, waardoor ik alsnog een flink aantal schokken mocht ontvangen. Maar ik heb het wél gedaan! Na de Sizzler was het nog een luttele dertig meter naar de finish, waar ik met mijn laatste krachten nog een sprintje heb getrokken. Finisher's shirt ophalen als bewijs, en ja hoor: I did it!

Jammer genoeg was de Car Wash, waar je jezelf af kon spoelen, al afgesloten. Ik mocht dus modderig en wel de auto in. Maar dat mocht de pret niet drukken: het was een fantastische ervaring! Morgen gaan de inschrijvingen open voor Mud Masters in september, en dan ben ik er zeker weer bij! Al wil ik dan wél een langere afstand!

De kunst van het cheaten.

Long time no bloggin'! Ik zou me bijna schuldig voelen, maar gelukkig heb ik een goede smoes (mijn gammele huis heeft besloten dat Internet overbodig is en om de een of andere reden heb ik nu geen netwerk meer). En daarnaast heb ik heel, heel veel tijd besteed aan trainen. Mijn lichaam is he-le-maal klaar voor Mud Masters morgen, nu de rest nog. Langzaam beginnen de zenuwen toe te slaan, want: hoe is het parcours, kan ik het wel aan, wordt het niet te koud, heb ik wel genoeg getraind? Gelukkig heb ik er ook heel veel zin in. Zondag komt mijn review online!

Omdat ik zo veel trainde, probeerde ik ook zo goed mogelijk op mijn voeding te letten. Veel eiwitten, koolhydraten en goede vetten, weinig suiker, alcohol en bewerkte producten. Althans, dat was het plan. Toch ging het ergens fout. Ik geloof dat het ergens tussen mijn cheat meal van donderdag en mijn kater van zaterdag was dat ik dacht 'Fuck this shit, ik heb honger.' Vier dagen lang heb ik genoten van alles wat ik mezelf probeerde te verbieden. Vier dagen lang had ik schuldgevoelens. Maar wat me vooral verbaasde, was dat ik me vier dagen lang heel erg moe, lusteloos en misselijk voelde. Alsof mijn lichaam 'slechte' dingen niet meer wilde accepteren.

Dus maandag heb ik een nieuwe start gemaakt (inclusief weegmoment: niets aangekomen!). Terug naar clean eating, sporten en discipline. Na een dag voelde ik me al stukken beter. Dus toen iemand me 's avonds chocolade aanbood kon ik ook prima zeggen 'Nee dank je, ik hoef niet.'
Tenminste, de eerste keer ging dat goed. De tweede keer nam ik een klein stukje. En vervolgens heb ik de hele reep weggewerkt. Dinsdag was dit hetzelfde verhaal met prosecco. En woensdag weer met chocola. Nee, deze week is weinig succesvol geweest op eetgebied. En mijn cheatday is ongemerkt veranderd in een cheatweek.

Nu zou ik mijn hele voedingsschema kunnen opgeven, want deze week is 'toch al verpest'. Maar als ik dat zou doen zou ik meer verpesten dan een paar dagen slechter eten - mijn doelen, trainingen, gezondheid enzovoorts. Dus vandaag ben ik weer met frisse moed begonnen. Gezond ontbijtje, meal prep mee naar college en vooral geen snoep in huis hebben. Ik ga er weer keihard tegenaan.
Gelukkig heb ik morgen een cheatmeal.

Eat, Train, Sleep, Repeat?

Nog maar elf dagen, dan is het zover. Mijn eerste Mud Masters. En daarmee ook mijn eerste Mud Race! Ploeteren door slow mud, over hekken van meer dan twee meter klauteren, open water bij winterse temperaturen, tijgeren onder prikkeldraad door en stroomstoten van 100 volt per stuk. Als ik dit zo opschrijf lijkt het eerder een martelgang dan een hardloopwedstrijd. Maar man, wat heb ik er zin in!
In tegenstelling tot de Urbanathlon, mijn eerste obstacle run, ben ik deze keer wél aan het trainen. Ik ben op dit moment bezig met de zevende week van mijn halve-marathon-trainingsschema. Daarnaast bouw ik zoveel mogelijk spieren op voor mijn obstacle runs. Drie keer per week hardlopen, drie keer per week krachttraining, zo af en toe yoga en liefst twee rustdagen per week. En omdat spieren zichzelf niet opbouwen vul ik mijn vrije uurtjes in met eten. Heel veel eten. En slapen. Heel veel slapen.
Regelmatig krijg ik ook de vraag of het niet saai is, zo'n levensstijl. Of ik nooit eens zin heb ik chocola. Of ik thuisblijf als het regent. Of ik niet raar word aangekeken in de sportschool. Of ik nog wel een sociaal leven heb.

Om deze vragen maar gelijk te beantwoorden: nee, het wordt niet saai. Ik doe namelijk echt wel meer op een dag dan sporten en studeren. Ja, ik heb dus ook gewoon een sociaal leven, met vriendinnen, een dispuut, een vriendje, commissies, een stage en een heleboel leuke dingen. En ja, ik heb heel vaak zin in chocola. Daarom eet ik ook best vaak chocola. Dat ik zo clean en gezond mogelijk eet, betekent namelijk niet dat ik mezelf ALLE lekkere dingen ontzeg. Het leven moet ook leuk blijven!
Waar ik dan wel weer heel strikt in ben is sporten. Ook als het regent: op de dag van de wedstrijd kan het immers ook regenen. Word ik hard van. Bovendien wil ik niet nog een keer zo'n afgang meemaken als tijdens de Urbanathlon (tien kilometer ongetraind hardlopen is naar. Tien kilometer ongetraind hardlopen MET obstakels is heel, heel naar). Met trainen heb ik een ijzeren discipline - een discipline die ik helaas niet ook op mijn studie kan projecteren. Als ik een training mis, word ik ook niet beter. En heb ik niet dat awesome-badass-post-workout gevoel waar ik zo blij van wordt. En ja, in de sportschool word ik echt weleens raar aangekeken als ik naast de 'grote stoere mannen' sta te liften. Maar die rare blikken veranderen de laatste tijd steeds vaker in bewonderende blikken. Dán voel ik me pas badass!

Wat ik hier nu mee wil zeggen? Ik ben geen sportmachine. Ik doe dit omdat ik het leuk vind, niet omdat ik moet van mezelf. Ik eet gezond om voor mezelf te zorgen, niet om af te vallen. En ik heb ook gewoon dagen dat ik in bed lig, films kijk en kilo's chocola eet - al is dat dan wel biologische 90% cacao chocola.

En om te laten zien dat gezond eten echt niet saai en smakeloos hoeft te zijn, hier een receptje van wat ik dinsdag at:

Quinoa met Prei en Champignons
Ingrediënten voor twee personen:
- 100 gram droge quinoa
- 1/2 liter groentebouillon
- 1 prei (in halve ringen)
- 1 doosje champignons (gesneden)
- 2 teentjes knoflook (geperst)
- 2 eetlepels pompoenpitten (geroosterd in een pan)
- 2 eetlepels citroensap
- 3 eetlepels geknipte peterselie
- Olijf- of kokosolie

Bereiding:
Bak de champignons, prei en knoflook even in de olie. Strooi als dit gaar is de quinoa erover en schep een paar keer om. Schenk dan de bouillon eroverheen en laat +/- 15 minuten inkoken. De quinoa is klaar als alle bouillon is opgenomen. Schep tenslotte de peterselie en het citroensap erdoor en strooi de pompoenpitten eroverheen.

Dat was het weer voor vandaag. Laat me weten wat jullie van het recept vonden! Dan ga ik nu genieten van mijn lunch (zie de foto hieronder).
Liefs,
Bri

The Green Goods.

Een kort blogje vandaag. Ik heb het behoorlijk druk, maar wilde mijn lunch toch even met jullie delen.
In de Women's Health van deze maand stond namelijk een leuk artikeltje over green smoothies. Nu maak ik wel vaker green smoothies, alleen bestaan die dan voor 90% uit fruit en gooi ik er hooguit een handje spinazie bij. Geïnspireerd door de recepten uit het blad besloot ik vandaag eens iets nieuws te proberen. Ik heb de volgende ingrediënten gebruikt:
- 300 gram rauwe broccoli
- 1 komkommer
- 3 jonagold appels
- 1.5 eetlepel citroensap
- 1 eetlepel Hennep Protein Powder
- 1 eetlepel chiazaad
- 1.5 glas ijswater

Dit ging allemaal samen in de blender en het resultaat was vooral nogal... Tsja. Groen. En dikker dan ik verwachtte - drinken was niet eens een optie. Het rook ook niet zo fijn. Maar ik had het nu eenmaal gemaakt, dus besloot ik me er toch maar aan te wagen.
En het viel best mee! Okee, écht lekker was het niet. Een fruitsmoothie (of een reep chocola) smaakt stukken beter. Maar het was ook niet vies, en zat boordevol groentes. Bovendien zat ik binnen no time vol, dus heb ik de rest van mijn enorme portie in de koelkast gezet voor morgen.
Hoewel het er allesbehalve aantrekkelijk uitzag, was het dus best geslaagd. Zie de foto hieronder voor het eindresultaat.

 

Het Hennep Protein Powder dat ik door de smoothie heb gegooid, heb ik vanochtend gekocht bij de Hoogvliet (op de biologische afdeling). Het is een poeder met een licht nootachtige smaak en heeft dezelfde kleur als mijn smoothie. Het poeder is goed voor de vetverbranding, helpt je spieren te ontwikkelen en herstellen en zorgt voor meer energie. Het is goed voor alle soorten sporters, maar zou vooral goed zijn voor endurance sporters - waaronder dus hardlopers. Echte resultaten heb ik in dat ene uurtje nog niet gemerkt, maar meer energie heb ik wél!

Dat was het weer voor vandaag. Morgen hoop ik verslag te doen van mijn trainingen - zowel lopen als fitness - van deze week. Fijne dag allemaal!
Liefs,
Bri

Zen in het zweet.

De laatste tijd zie je steeds vaker mensen in sportkleding op straat. Felroze hardloopschoenen van Nike en Adidasjasjes  (ja echt, nog steeds) sieren de straat. Er is echter één item dat extra de aandacht trekt. De yogapants. Technisch gezien is dit gewoon een strakke legging. Een hele, héle strakke legging, die niet voor iedereen is weggelegd. Toch moet ik toegeven dat, mits je er de billen voor hebt, het best wel sexy is. Toen een vriendin voorstelde om een keer samen naar Bikram Yoga te gaan, vond ik dat ook best een goed plan. Dan kon ik namelijk ook een keer yogapants aan - dat 99% van de meisjes die ze dragen nog nooit een yogastudio van binnen hebben gezien wist ik toen nog niet.

Een week later gingen we dus naar yoga. 'Gezellig,' zeiden we nog 'Ontspannend,' dachten we. In mijn fantasie was yoga namelijk heel erg sexy, werd je er heel erg lenig van én hoefde je eigenlijk niets te doen. Het ging toch om de flow, de ontspanning? Dat kon nooit zwaar zijn.
Toen we de Bikram ruimte inliepen en de warmte (zo'n veertig graden) me in mijn gezicht sloeg had ik al nattigheid moeten voelen. Dat de andere deelnemers wel verdacht weinig kleren droegen had ook een lampje moeten doen branden: geen yogapants te bekennen. Maar pas toen de les begonnen was en ik na de eerste (ademhalings!)oefening het zweet al over mijn rug voelde stromen had ik door dat dit niet zo makkelijk was als ik gehoopt had. Negentig minuten, zesentwintig asana's, twee ademhalingsoefeningen en heel, heel veel zweet later had ik het gevoel dat ik net een marathon had gelopen. Ik was moe, ik had dorst en ik voelde me vies. Maar: ik voelde me ook heel erg ontspannen en blij en gezond. En beter nog: mijn lichte knieblessure - met dank aan mijn versleten hardloopschoenen - voelde stukken beter.

Twee weken later hadden we dus allebei een abonnement. Het mag wat kosten - een maandsalaris, in mijn geval - maar dan heb je ook wat. Spierpijn? Keertje yoga en het is weg. Blessure? Same. Ben je gestresst en wil je een massage? Bikram is your friend. Bovendien schijnt het geweldig te zijn voor je gewrichten en wordt yoga aangeraden als aanvulling op de meeste hardloopschema's omdat het je spieren sterker maakt. Maar daarbuiten is het vooral heel erg leuk. En ook niet onbelangrijk: je kan tot 900 calorieën per les verbranden!

Inmiddels ben ik dus een echte yoga-liefhebber. Met zonder yogapants. Die zijn er helaas nooit gekomen. Gelukkig heb ik er toch de billen niet voor.
Liefs,
Bri

'Nee dank je, ik drink niet.'

Sinds anderhalf jaar maak ik deel uit van ‘het studentenleven’.  Dat uit zich niet alleen in middagen blokken in de UB en een kamer ter grootte van een bezemkast, maar ook – of eigenlijk vooral – in heel veel feestjes en borrels. En bij een goed feestje hoort een flinke dosis drank. Althans, zo dacht ik altijd. Zodra iemand tegen me zei ‘Aaaah, kom op, doe nou één drankje,’ was het hek van de dam. Een wijntje bij het eten, een meter bier op de borrel en vooruit, twee pitchers sterke drank, want ‘het is zo gezellig!’ Dat ik me de volgende dag vaak niet kon bewegen van de hoofdpijn en regelmatig tot vier uur in bed moest blijven liggen nam ik voor lief: ’s avonds een vent, ’s ochtends een vent.
Ik stond nooit zo stil bij de gevolgen van alcohol. Ja, ik was me er maar al te goed van bewust dat ik inmiddels behoorlijk wat drankkilo’s met me meetorste en ik wist best dat het niet goed was voor je hersens, maar pas toen ik meer en vaker begon te trainen had ik door hoe sloom en futloos ik er eigenlijk van werd. Hardlopen – of welke vorm van beweging dan ook – na een borrel was geen optie. En zelfs als ik de avond van tevoren maar twee wijntjes had gedronken kwam ik moeizamer vooruit dan na een avond thee drinken.

Een maand geleden maakte ik dan ook de beslissing om te stoppen met drinken. Nu moet je het woord ‘stoppen’ hier wat ruim nemen: ik geniet nog steeds af en toe van een glas wijn of een goede whiskey. Maar in plaats van vier, vijf keer per week probeer ik dat nu zo’n twee keer per maand te doen. Opmerkingen als ‘Huh, jij? Niet drinken?’,  ‘Dat houd je nooit vol’ en ‘Ik geef je een maand’ probeer ik te negeren. En tot nu toe houd ik dat prima vol. Mijn trainingsschema wordt er blij van, mijn portemonnee wordt er blij van en mijn katergevoelige hoofd wordt er heel, HEEL blij van. En mijn lever is vooral blij met zijn welverdiende pensioen.

Zo kon ik gisteren heerlijk trainen, ondanks een feestje op vrijdagavond. Wat mijn training ietsepietsje minder succesvol maakte was de spierpijn. Vrijdag had ik mezelf dusdanig afgemat in de fitness dat ik mijn armen niet verder dan schouderhoogte kon optillen en mijn achterwerk voelde aan alsof ik plotseling de derrière van Kim Kardashian had – wat, helaas voor mijn vriend, nog altijd niet zo is. Ik besloot er een korte HIIT (High Intensity Interval Training) van te maken en dook na zo’n twintig minuten trainen weer lekker mijn bed in.

’s Avonds heb ik een fantastisch recept uitgeprobeerd, wat ik natuurlijk graag met jullie wil delen. De laatste tijd heb ik nogal iets met soepen. Ik ben als een kind zo blij met mijn nieuwe staafmixer en probeer tegenwoordig elke week een nieuw soepje uit. Gisteren was dat een pittige paprikasoep, gevonden op www.ilovehealth.nl En het was verassend lekker (en goed gelukt!) Bovendien past het prima in mijn voedingsschema, aangezien het een vegetarisch gerecht is én boordevol groenten zit. Het originele recept vinden jullie hier. Ik heb het iets aangepast door meer chilipeper en tomaten te gebruiken en er wat crème fraiche doorheen te gooien. Ook heb ik de verse basilicum weggelaten en de soep gekruid met gewone basilicum. Hierboven zien jullie het eindresultaat - mét Instagram-filter, mijn nieuwste verslaving.

 

En nu ga ik lekker chillen met de nieuwe Women’s Health die gisteren op de deurmat viel. Even wat ontspanning, want vanmiddag mag ik weer heerlijk zweten bij mijn Bikram Yoga les. Maar daarover later meer J

Liefs,
Bri

Hoe ik een ochtendloper werd.

Ieder mens is anders. Iedere hardloper dus ook. De een houdt van interval, de ander van lange afstanden. De een gaat voor een goede tijd, de ander voor de ontspanning, de gezelligheid of het figuur. En de een is een ochtendloper en de ander een niet-ochtendloper.
Bij ochtendlopers stel ik me vaak een hardloopclubje voor dat bestaat uit wat oudere, ietwat mollige vrouwen, aangevoerd door een lange spichtige man die af en toe kreten slaakt als 'Kom op dames! Nog een klein stukje!' en 'Laat de koffie niet koud worden!' Waar ik dit beeld vandaan haal? Geen idee. Maar als ik 's ochtends door de stad fiets en een hardloper - of hardloopgroep - tegenkom, is deze zelden jonger dan 50 jaar.
Zelf loop ik het liefste aan het einde van de middag, zo tegen een uur of vijf. Dan is het hier vaak gezellig druk op straat, maar niet zo druk als de ochtendspits, en heb ik precies genoeg energie om met een behoorlijke snelheid te rennen en er toch oh zo nonchalant en vrolijk uit te zien - ook niet onbelangrijk.

Helaas laat mijn drukke schema mijn vijf-uur-trainingen niet meer altijd toe. Die wedstrijden komen echter steeds dichterbij. En zo kwam het dat ik er vanochtend toch echt aan moest geloven: een ochtendtraining. Wekker om acht uur, half negen rennen en daarna lekker warm douchen en goed ontbijten. Het leek allemaal niet zo moeilijk. Totdat het acht uur was en mijn wekker de eerste keer afging. Toen was ik iets minder enthousiast.

Na zes keer snoozen had ik dan eindelijk de moed gevonden om op te staan. Nu moeten jullie weten dat ik niet alleen geen ochtendloper, maar ook geen ochtendmens ben. De enige gedachten die de eerste vijf minuten door mijn hoofd gingen, waren 'Ik haat hardlopen.' 'Ik ben moe.' 'Ik wil slapen.' 'Waarom doe ik dit?' 'Ik ga gewoon terug.'
Teruggaan deed ik gelukkig niet. Zoveel discipline had ik dan nog net. Maar om nu te zeggen dat ik lekker heb gelopen... Nee. 35 minuten pure horror was het. Zes kilometer afzien, zuchten, kreunen en steunen. Maar toen ik eenmaal thuis was en onder de warme douche stond kon ik een triomfantelijke grijns niet onderdrukken. Ik had het toch maar mooi gedaan.

Hoewel mijn enthousiasme vanmorgen ver te zoeken was, had ik ook nog een leuk nieuw dingetje tijdens mijn training. Sinds ik afgelopen jaar de smaak van het obstacle running te pakken heb
gekregen, heb ik me ook aangesloten bij team Dutch Mud Men. En dat wil ik natuurlijk maar al te graag laten zien. Vorige week heb ik ein-de-lijk mijn teamshirt besteld, en gisteren kwam hij binnen. En hij is mooooooooi!

Het basisshirt is van de coldgear collectie van Under Armour. En dat merkte ik gelijk tijdens het trainen: het shirt hield je lichaam perfect warm, liet geen wind door maar ademde genoeg om het niet té warm te krijgen. Een aanrader, ook voor niet-obstacle-runners! Het shirt is met én zonder opdruk te bestellen via de webshop van www.obstakels.com

 

Hoe graag ik vanochtend ook weer terug naar bed wilde, inmiddels ben ik blij dat ik ben gaan lopen. Ten eerste heb ik veel meer energie dan normaal op dit tijdstip. Ten tweede kon ik mijn nieuwe shirt een dagje eerder uitproberen. En ten derde heb ik bewezen dat je écht geen mollige vrouw van middelbare leeftijd hoeft te zijn om een ochtendloper te zijn!

Liefs,

Bri