Mud Masters eten geen honing. Die kauwen op bijen.

Gisteren was het dan zover. Mud Masters Haarlemmermeer, 8 maart 2014. En de weergoden waren ons deelnemers méér dan goedgezind, want het was de warmste 8 maart in jaren! Kwam goed uit, want wachten op obstakels en door sloten ploegen in de regen is toch net wat minder leuk (en gezond!) dan met het stralende zonnetje van gisteren!

Helaas voor mij was ik nogal laat geweest met inschrijven, waardoor de 12 en 18 kilometer al vol zaten. Ik ging dus voor de 6 kilometer, de kortste afstand. Aan de ene kant jammer omdat ik liever verder wilde lopen, aan de andere kant fijn, omdat dit mijn eerste mud race was en ik nog geen idee had of ik het leuk zou vinden of na de eerste modderpoel huilend in een hoekje zou willen kruipen.
Omdat de langere afstanden eerst waren hoefde ik pas om 15.50 te starten (startserie Oscar). Ik kon dus lekker uitslapen en me rustig voorbereiden op de wedstrijd. Goed ontbijten, tas volproppen met warme kleding en droge handdoeken voor na de finish, een extra powerplaylist op mijn iPod zetten. Rond half twee vertrok ik richting Haarlemmermeer met supporter nummer 1 (Vriend). Daar hebben we op ons gemak het terrein verkend, mijn startnummer opgehaald en de laatste drie obstakels (Great Walls, Piperunner en Sizzler bekeken. Ook hebben we gezellig een parachutesprong-simulatie gedaan bij de stoere mannen van Defensie - en dat voor iemand met hoogtevrees!
Inmiddels was supporter 2 (Vader) ook gearriveerd. Mét camera, om de voor- en na-situatie vast te kunnen leggen. Hier zien jullie me toen ik nog schoon was. Dit is ook de enige foto van de zestig die hij gemaakt heeft waarop ik schoon ben....

Toen mijn startserie omgeroepen werd begaf ik me met de laatste Mudmasters van die dag naar het startvak. Daar kregen we nog een laatste veiligheidsbriefing - alsof ik nog niet zenuwachtig genoeg was! - en werd de sfeer er goed ingebracht. Om iets na vieren gingen we van start!

De eerste obstakels waren wat lage hooibalen waar we overheen moesten. Eitje. Vervolgens kwam er een hoge berg - trappen omhoog, op je kont weer naar beneden. Andere kant nog een keer, alleen dan zonder de hulp van de trappen: nu was het gewoon klimmen. Toen ik weer beneden was vond ik het allemaal nog prima. Lekker lopen lalala, beetje vieze billen maar ach, dat hoorde erbij. Ik vond die modder allemaal nog wel meevallen. Totdat ik de bocht omsloeg en ik oog in oog stond met een aantal fikse wallen gemaakt van modder, met daartussen enorme modderpoelen. Rationeel als ik ben, dacht ik toen nog: 'Ach, al die deelnemers kwamen best wel schoon terug... Dit kan nooit diep zijn!'
Wrong. Na de tweede wal stond ik tot mijn schouders in de modder. En dan is het opeens best lastig om glibberig en wel nog uit die kuil te klimmen...

Gelukkig werden de modderpoelen direct gevolgd door een meer waar we doorheen mochten plonzen. Ijskoud, maar wel fijn om je schoenen schoon te krijgen! Dat de rest van mijn kleding en mijn haar nog steeds vol zat met modder kon me toen al niet meer schelen. Embrace the mud.

Daarna kwamen een aantal 'simpele' obstakels. Een aantal piramides van strobalen, bandenhopen, stellages met banden waar je overheen moest, een (vrij hoog) hek. Vervolgens nog een keer door het water, een stukje dieper deze keer, en met een houten stellage omhoog via een brug. Toen we boven kwamen konden we het Mud Masters terrein alweer zien! Alleen twee sloten scheidden ons nog van de rijen supporters. Eigenlijk hadden we de eerste moeten oversteken via de Monkey Bars, maar vanwege een paar veiligheidsproblemen waren die niet meer in gebruik en mochten we 'gewoon' door de sloot zwemmen. De tweede sloot staken we over door middel van evenwichtsbalken. En toen waren er nog maar drie obstakels te gaan!

De eerste waren de Great Walls: drie schuttingen, oplopend in hoogte. De eerste kon ik zelf nog wel aan, bij de tweede had ik de hulp nodig van de grote sterke mannen om me heen...

De Great Walls werden gevolgd door de Piperunner, een steile halfpipe met touwen waar je op moest zien te komen. Hoewel ik de 'pussy route' nam, een lager deel van de pipe, was dat lastiger dan het eruit zag!

En toen de grote finale... De hindernis waar ik de hele zes kilometer tegenop had gezien. De Sizzler. Een modderige ondergrond met een stellage eromheen waar stroomdraden van 100 volt per stuk aanhingen. Ik zag boomlange kerels tegen de vlakte gaan, hoorde de vrouwen hoge gilletjes slaken en haalde diep adem. Ging ik dit echt doen?

Het antwoord is ja. Maar dan wel op mijn manier. Tijgerend onder de draden door, en tussen de balken die als 'extra obstakel' in het midden van de Sizzler hingen door. De balk was ook elektrisch geladen en ik ben niet bijzonder goed in tijgeren, waardoor ik alsnog een flink aantal schokken mocht ontvangen. Maar ik heb het wél gedaan! Na de Sizzler was het nog een luttele dertig meter naar de finish, waar ik met mijn laatste krachten nog een sprintje heb getrokken. Finisher's shirt ophalen als bewijs, en ja hoor: I did it!

Jammer genoeg was de Car Wash, waar je jezelf af kon spoelen, al afgesloten. Ik mocht dus modderig en wel de auto in. Maar dat mocht de pret niet drukken: het was een fantastische ervaring! Morgen gaan de inschrijvingen open voor Mud Masters in september, en dan ben ik er zeker weer bij! Al wil ik dan wél een langere afstand!