Hoe ik een ochtendloper werd.

Ieder mens is anders. Iedere hardloper dus ook. De een houdt van interval, de ander van lange afstanden. De een gaat voor een goede tijd, de ander voor de ontspanning, de gezelligheid of het figuur. En de een is een ochtendloper en de ander een niet-ochtendloper.
Bij ochtendlopers stel ik me vaak een hardloopclubje voor dat bestaat uit wat oudere, ietwat mollige vrouwen, aangevoerd door een lange spichtige man die af en toe kreten slaakt als 'Kom op dames! Nog een klein stukje!' en 'Laat de koffie niet koud worden!' Waar ik dit beeld vandaan haal? Geen idee. Maar als ik 's ochtends door de stad fiets en een hardloper - of hardloopgroep - tegenkom, is deze zelden jonger dan 50 jaar.
Zelf loop ik het liefste aan het einde van de middag, zo tegen een uur of vijf. Dan is het hier vaak gezellig druk op straat, maar niet zo druk als de ochtendspits, en heb ik precies genoeg energie om met een behoorlijke snelheid te rennen en er toch oh zo nonchalant en vrolijk uit te zien - ook niet onbelangrijk.

Helaas laat mijn drukke schema mijn vijf-uur-trainingen niet meer altijd toe. Die wedstrijden komen echter steeds dichterbij. En zo kwam het dat ik er vanochtend toch echt aan moest geloven: een ochtendtraining. Wekker om acht uur, half negen rennen en daarna lekker warm douchen en goed ontbijten. Het leek allemaal niet zo moeilijk. Totdat het acht uur was en mijn wekker de eerste keer afging. Toen was ik iets minder enthousiast.

Na zes keer snoozen had ik dan eindelijk de moed gevonden om op te staan. Nu moeten jullie weten dat ik niet alleen geen ochtendloper, maar ook geen ochtendmens ben. De enige gedachten die de eerste vijf minuten door mijn hoofd gingen, waren 'Ik haat hardlopen.' 'Ik ben moe.' 'Ik wil slapen.' 'Waarom doe ik dit?' 'Ik ga gewoon terug.'
Teruggaan deed ik gelukkig niet. Zoveel discipline had ik dan nog net. Maar om nu te zeggen dat ik lekker heb gelopen... Nee. 35 minuten pure horror was het. Zes kilometer afzien, zuchten, kreunen en steunen. Maar toen ik eenmaal thuis was en onder de warme douche stond kon ik een triomfantelijke grijns niet onderdrukken. Ik had het toch maar mooi gedaan.

Hoewel mijn enthousiasme vanmorgen ver te zoeken was, had ik ook nog een leuk nieuw dingetje tijdens mijn training. Sinds ik afgelopen jaar de smaak van het obstacle running te pakken heb
gekregen, heb ik me ook aangesloten bij team Dutch Mud Men. En dat wil ik natuurlijk maar al te graag laten zien. Vorige week heb ik ein-de-lijk mijn teamshirt besteld, en gisteren kwam hij binnen. En hij is mooooooooi!

Het basisshirt is van de coldgear collectie van Under Armour. En dat merkte ik gelijk tijdens het trainen: het shirt hield je lichaam perfect warm, liet geen wind door maar ademde genoeg om het niet té warm te krijgen. Een aanrader, ook voor niet-obstacle-runners! Het shirt is met én zonder opdruk te bestellen via de webshop van www.obstakels.com

 

Hoe graag ik vanochtend ook weer terug naar bed wilde, inmiddels ben ik blij dat ik ben gaan lopen. Ten eerste heb ik veel meer energie dan normaal op dit tijdstip. Ten tweede kon ik mijn nieuwe shirt een dagje eerder uitproberen. En ten derde heb ik bewezen dat je écht geen mollige vrouw van middelbare leeftijd hoeft te zijn om een ochtendloper te zijn!

Liefs,

Bri